Vreugde

Is er niet altijd iets verschrikkelijks in elk leven? Er is toch in de grond van elk leven, iets vreselijk zwaars, hard en bitter. Een bezinksel, loodzwaar, een vlek. Een bezinksel van verdriet, een loodzware triestheid, een vlek melancholie. Buiten heiligen en straathonden zijn we allen min of meer besmet met de ziekte van verdriet. Min of meer. Zelfs in het feestvieren kan men het zien. Vreugde is de meest zeldzame materie van deze wereld. Het heeft niets te maken met de euforie, het optimisme of het enthousiasme. Vreugde is geen gevoel. Al onze gevoelens zijn verdacht. Vreugde komt niet van binnenin, maar duikt op van buitenaf, een kleinigheid, rondtollend, luchtig, vluchtig. Men geeft de vreugde veel minder krediet dan het verdriet dat zijn antecedenten, zijn gewicht, zijn diepgang doet gelden. De vreugde heeft geen enkel antecedent, geen gewicht, geen diepgang. Zij is volledig in het beginnen, in het opstijgen en de vibraties als van een zwaluw. Het is het kostbaarste en het armzaligste van de wereld. Enkel kinderen zien het. Ik, ik tracht het te pakken te krijgen in de vlucht, zoals ik als kind destijds op een kermismolen de ‘flosj’ trachtte te pakken krijgen, en geef het onmiddellijk weer weg, er is toch niets anders mee aan te vangen … En zij, zij glimlacht ook, nochtans heeft zij ook te maken met dat verschrikkelijke iets, als ieder van ons, in haar leven, met die verschrikkelijke zware schaduw, die harde, bittere schaduw. Zij maakt er plaats voor als voor de rest.

tancredo infrasonic