Liefde en seksualiteit

Men zou de woorden van Cesare Pavese tot zich moeten laten doordringen daar waar hij schrijft over seksualiteit in zijn dagboek om dan wat hij zegt volledig dialectisch om te keren en elke ‘act of shame’ (zoals hij het zegt) met liefde bekijken, en de perversie uitspuwen.

“Dat het leven een strijd is om het leven dat ziet men goed in de seksuele relaties van mannen en vrouwen, waar ondanks alle corrigerende inspanningen van het ideaal van ridderlijkheid, ondanks de sociale eisen van het conformisme en ondanks alle onthouding, het onbetwistbaar blijft dat men de ander weigert als die het gevraagde en bevrijdende plezier niet geeft.
En men begrijpt de aangeboren en immer knagende eenzaamheid van eenieder wanneer men observeert hoe de gedachte dat een ander de daad verricht met een vrouw – met om het even welke vrouw – tot een nachtmerrie wordt, het beschamende bewust zijn van een oneerbare obsceniteit, de sluipende wens om dit te doen stoppen en, indien mogelijk, te vernielen. Kan men werkelijk tolereren dat een andere man – om het even welke man – met een andere vrouw – om het even welke vrouw – de ‘act of shame’ doet? Neen, duizend maal neen. En nochtans ligt ongetwijfeld daarin de centrale activiteit van het leven. Ziedaar de valsheid van al ons altruïsme. Hoe heilig we ook mogen zijn, weten dat een ander neukt wekt weerzin op en kwetst ons.”

[Cesare Pavese, Le métier de vivre, 15 XII 1937]

‘Post coïtum, omnes animal triste’ of zoals Schopenhauer het zegt: "na de liefdesdaad hoort men de duivel lachen", maar de duivel dat hij mag lachen in de hel !

tancredo infrasonic